Dzisiejszy plan B był rekompensatą za wczorajsze rowerowe braki i skutkiem awarii drugiego roweru. Miałem wczoraj pojeździć, ale najpierw poszedłem pomóc kuzynowi podłączyć internet z polsatu. Wróciłem po prawie pięciu godzinach. Wtedy nie chciało mi się już jeździć.

Na 20 stopniowe mrozy nie mam już co liczyć. Zaczynam tęsknić za wiosną. Dlatego wybrałem się na Wiosnę. To niewielka osada leśna zupełnie blisko mnie. Zaledwie kilka domów.

No cóż nawet wiosna gdzieś zimować musi. :)

Wiosenne zimowisko :) © romulus83

Wiosenna panorama © romulus83

Wiosenna panorama © romulus83

W sumie nic ciekawego na Wiośnie nie ma. Same lasy, pola, żużlowa droga, myśliwskie ambony.

Ale kto tam wie, może coś ciekawego znajdę. Wiosną zamierzam na Wiosnę wrócić. Może uda mi się w "Wiosennych lasach" odnaleźć pozostałości po ziemiankach, w których ukrywali się uciekinierzy z obozu jenieckiego, który był w mojej wsi za okupacji. Ale to już inna historia.

Wracając z Wiosny nie zamierzałem marnować popołudnia, więc kręciłem po okolicy tu i tam. M.in do Czeszewa, do przeprawy promowej. Ale tam jeszcze nic ciekawego się nie dzieje.

No i doigrałem się. Wyruszyłem w teren i znów spotkała mnie rozpinka łańcucha. Na szczęście człowiek na błędach się uczy. Za słabo zaklepałem łańcuch. Nie pisałem, że w międzyczasie wywaliłem tradycyjną spinkę. Zresztą poszedłem po rozum do głowy i sprawdziłem. Łańcuch jest za długi. Odnalazłem stary łańcuch od roweru i ma 108 ogniw. Jest krótszy o 8 ogniw. Podjąłem decyzje o zakupie przyrządu do rozpinania i spinania łańcucha. Przyda się.

W planach była wyprawa na punkt widokowy na Łysej Górze koło Żerkowa. Po powrocie do domu zmieniłem rower na orkana i wdrożyłem w życie plan B.

Wczesnym popołudniem dopadało trochę śniegu. Tak z 3-4 cm. Po zmroku się ruszyłem na chwilę. Głównie do sklepu, do którego mam 270 metrów. Ale najpierw trochę pokręciłem się wiejskimi ulicami. Akurat mróz zaczął ściągać to co stopniało. Do tego wilgotne powietrze. Na asfalcie zrobiła się delikatna szklanka.

Zdecydowanie wolę suche powietrze o tej porze roku.

Miał być dziś mały off-road. Najpierw po piachu. Później po większych i mniejszych dołkach. Oczywiście nad brzegiem Warty. Wyszedł tylko piach. W pewnym momencie, na podjeździe łańcuch uległ rozpięciu. Chińszczyzna. Fe. Rad, nierad schowałem łańcuch do kieszeni, licznik też (co by niejeżdżonych km nie nabijać) i podreptałem wesoło do domu.

Zryłem nadwarciańską plażę ;P © romulus83

W domu wybiłem ogniwo, które było spinką łańcucha i założyłem stary, sprawdzony patent. Taki. Poprzednia spinka to było ogniwo z wbijanym jednym z tych ramiączek.

"Przejeżdżający przez miasto król Kazimierz Wielki, będąc bardzo utrudzony drogą, gdy zobaczył bijące źródło, miał zawołać „Pij-Zdrój!”. Na pamiątkę tego wydarzenia utworzona została rzekomo nazwa miasta."

"Pyzdry, najdalej na zachód wysunięte carskie miasto" Tak miał zawołać rosyjski fizyk na konferencji w Rzymie , gdy spytał polskiego fizyka skąd pochodzi.

Dziś powstaje druga zapowiedziana kategoria - "Miasta". Na początek poszły Pyzdry.

Długo rozważałem jak zrobić opis. Stwierdziłem, że nie będę się bawił w szczegółową historiografie. Wszak blog to nie praca magisterska. Musi być w miarę krótko i szczegółowo. Zainteresowanych odsyłam do literatury i ewentualnego odwiedzenia Pyzdr.

Miasto zostało ulokowane w 1257 roku na prawym brzegu Warty. Prawdopodobnie przez Bolesława Pobożnego. Po zjednoczeniu Polski po rozbiciu dzielnicowym przez W. Łokietka Pyzdry zostały miastem królewskim (nie wiem, czy miały ten status wcześniej), w którym rezydował królewski namiestnik. Namiestnikiem był Kazimierz Łokietkowic, zwany później Wielkim.

W 1331 roku Pyzdry zostały zniszczone przez Krzyżaków. To był odwet za opór i wyprowadzenie z miasta królewicza Kazimierza, którego teutońscy zakonnicy porwać zamierzali.

Król Kazimierz Wielki wzniósł potem w Pyzdrach zamek, który według najnowszych badań wielkością dorównywał Wawelowi. Makietę zamku można oglądać w Muzeum Regionalnym w Pyzdrach.

Pierwsze udokumentowane użycie bombardy (średniowiecznej armaty) na ziemiach polskich nastąpiło w 1383 roku podczas oblężenia Pyzdr. Pisał o tym w swoich kronikach Jan z Czarnkowa.

W XVII wieku miasto niemalże doszczętnie spłonęło. Już nigdy potem nie odzyskało swej dawnej świetności.

Po Kongresie Wiedeńskim wielkopolska została podzielona pomiędzy Rosję i Prusy. Granica biegła na Prośnie na całej jej długości a Pyzdry znalazły się w Królestwie Kongresowym.

29 kwietnia 1863 roku powstańcy stoczyli zwycięską bitwę pod Pyzdrami na lewym brzegu Warty.

W mieście znajduje się kilka ciekawych zabytków.

Panorama pyzderskich kościołów. © romulus83

Wjeżdżając do Pyzdr wkraczamy na tereny Nadwarciańskiego Parku Krajobrazowego

Nadwarciański P.K. © romulus83

Murowany wiatrak "Holender" z 1903 r © romulus83

To od tego źródełka miała się wziąć nazwa miasta.

Żródełko "Pij zdrój" © romulus83

Przystań wodna w Pyzdrach jest użytkowana m.in. przez stowarzyszenie Perkoz, które organizuje spływy kajakowe po Warcie.

Pyzderska przystań z widokiem na zespół klasztorny © romulus83

Pyzderska przystań z widokiem na most © romulus83

Kościół Narodzenia Najświętszej Maryi Panny czyli pyzderska Fara z połowy XIV wieku zbudowana w stylu późnogotyckim.

Fara w Pyzdrach © romulus83

Fara w Pyzdrach © romulus83

Przykościelna ulica. W mieście jest takich kilka.

Pyzdry ul Farna © romulus83

Bolesław Pobożny - założyciel miasta. © romulus83

Zabytkowe domy na rynku. W mieście jest jeszcze kilka takich.

Zabytkowe domu z połowy XiX wieku © romulus83

Kościół Ścięcia Głowy św. Jana Chrzciciela. Część zespołu klasztornego. Na tyłach, za kościołem w poklasztornej części mieści się Muzeum Regionalne

Kościół Ścięcia Głowy św. Jana Chrzciciela © romulus83

Na koniec dwie fotki archiwalne, replika bombardy i makieta zamku.

Replika pyzderskiej bombardy © romulus83

Makieta pyzdderskiego zamku © romulus83

Na ekspozycji muzealnej można też obejrzeć m.in broń powstańców styczniowych, niejednokrotnie bezimienną. W tym oryginalna kosę z epoki. Pień przestrzelonej sosny podczas powstańczej bitwy, oraz oryginalny żeliwny carski słup graniczny.

Na początek sprawy bieżące.

Po obiedzie mały off-road na nadwarciańskich bezdrożach. Powiem tak, jest dobrze. :) Przewyższenia (poza wałem przeciwpowodziowym) nie jakieś specjalnie wielkie. Ot takie, metr - półtora metra. Spadki rzędu 50-60%. Odległości od zjazdu po podjazdu czasem po dwa metry, czasem trochę większe.

Ujście rzeki Lutyni do Warty © romulus83

Wieczorem drugi wyjazd by przetestować oświetlenie w ludzkich warunkach. A że dziś warunki idealne do testu oświetlenia, więc nie było co tego odkładać. Oświetlenie też działa przyzwoicie.

A teraz drogi czytelniku jeśli jesteś wrażliwy, odpuść sobie dalszą drastyczna część. Względnie zadbaj o szybką pomoc służb reanimacyjnych.

Był koniec lutego 2007 roku. Pogoda podobna do dzisiejszej. Cały dzień padała drobna mżawka. Powrót z pracy, przez most kolejowy na Warcie. Pisałem już o tym, zawsze wybierałem ten most. Nawet gdy prom nieopodal kursował normalnie. Była zima, prom nie kursował. Od ponad roku nie istniał też już posterunek drużnika przy moście. Gdy był, było kogo się zapytać czy pojedzie zaraz pociąg czy nie. Jadę mostem, deski są śliskie od deszczu. Nagle słyszę trąbienie pociągu. Przyśpieszam. Oglądam się za siebie. Pociągu nie widać jeszcze. Odwracam głowę, podnoszę wzrok. Pociąg... wyłania się zza zakrętu na przeciwko mnie. Jedzie prosto na mnie, a ja jestem w połowie liczącego 300 metrów mostu. Gwałtownie hamuję. Wywalam się na śliskim drewnie. Nie zastanawiając się podnoszę rower, przekładam za barierkę i zrzucam w dół. Sam przechodzę za barierkę i trzymam się jej, mając nagi na kładce. Tak częściowo wiszę za balustradą. Pociąg przejechał. Wróciłem na most. Zszedłem z niego i poszedłem po rower. Spadł na tylne koło. Większość szprych wyrwała się z nypli. Wyglądały jak pajęczyna. Jak poskręcane eksplozjom druty zbrojeniowe jakiejś konstrukcji. Tylne koło nie obracało się w żadnym kierunku. Efekt upadku z wysokości około 7-9 metrów. Pchać się roweru nie dało, ale jakoś te 2,5-3 km go dopchałem na przednim kole. Tak zakończyła się moja pierwsza bezpośrednia konfrontacja z pociągiem. Teraz to bym rower położył płasko, na kładce, między balustradą a torowiskiem.

Specyfika tego mostu jest taka, że owa kładka nie jest oddzielona od torów. Jej szerokość pozwala na przejście jednej osoby, lub przejechanie jednego roweru. Oficjalnie to jest zakaz przekraczania tego mostu. Zakaz ten jest przez nas, okolicznych mieszkańców nagminnie łamany.

Most z którego spadła Jagna © romulus83

To już chyba ostatnie z serii comiesięcznych wspominek. Nic ciekawego, związanego z jakimkolwiek marcem mi się nie przypomina.

Jagna leży w szopie. Może kiedyś ją wyremontuję.

Po wyregulowaniu przedniej przerzutki przyszła pora na jazdę testową. Wygląda na to, że wszystko dobrze się ułożyło. Najbliższy weekend powinien zweryfikować moje dokonania. :)

Odrestaurowany stary ATB, z 1996 roku. Zajechanie go zajęło mi 10 lat. Potem leżał sobie w szopie i czekał na lepsze czasy.

Dzisiaj była regulacja tylnej przerzutki, plus wymiana linek na nowe. Jutro regulacja tylnej. Jazdy tyle, co by przerzutkę sprawdzić. Ogólnie wymaga dopieszczenia. W sobotę opona mi o ramę haczyła, bo przez moją nieuwagę została źle ułożona. Przy wentylu wyskoczyła sobie poza felgę :)

Dlaczego tak mało dopieszczania dziś? Ano bo to zajmuje mi trochę czasu. Pierwszy raz rozebrałem rower na części pierwsze i pierwszy raz go złożyłem.

Dlaczego nie pójdę z tym do serwisu? W internecie można znaleźć wszystko. Poza tym lubię grzebać, majsterkować. W sumie to nic strasznie trudnego. Wszystkiego można się nauczyć. Więc się uczę.

Skąd ta nazwa? A tak mi się wymyśliło od nazwy armaty wz.02/26, czyli od popularnej Prawosławnej, lub Putiłówki. Obie nazwy są prawidłowe. Kto wie, co to za armata, wie skąd jej nazwa. Kto nie wie, tego odsyłam do szperania w źródłach. Internecie, leksykonach, encyklopediach. Wszak szukanie informacji to sama przyjemność, a tej się czytelnikowi odbierać nie godzi :)

Dla bardzo leniwych czytelników napiszę tylko, rower wyprodukowany w 1996 roku, odrestaurowany w 2013 roku.

Aha, malowanie ramy oryginale. Bardzo poważnie rozważałem jej przemalowanie, ale stwierdziłem, że przy mojej jeździe nie warto. I tak się poodziera. A tak i na ryby i do lasu, choćby na grzyby i po krzakach rejzować będzie można. :)

P.S. Docelowo to ma być mój rower podstawowy. Jednak na razie takowym pozostaje Orkan.

Odrestaurowany ATB © romulus83

Odrestaurowany ATB © romulus83

Krótki, szybki test świeżo odremontowanego starego górala. Właściwie ATB. Coś poszło nie tak. Koło tylne zaczęło obcierać o ramę. W pn. to sprawdzę. Poza tym do wyregulowania na pewno tylna przerzutka. Pierwszy raz wyjechałem z domu po 23-ciej :)